Viviane Spanoghe

...Die vorliegende Aufnahme war offensichtlich eine Herzensangelegenheit für Viviane Spanoghe, die langjährige Cello-dozentin am traditionsreichen Brüsseler Konservatorium. In einem umfangreichen Aufsatz stellt sie die fünf darin vertretenen Komponisten vor und erläutert ihre Beziehungen zueinander und zu den wichtigsten französischen und belgischen Interpreten ihrer Zeit. Als deren Nachfolger sind Spanoghe und Jan Michiels ideale Botschafter dieses Repertoires, das sie mit sprichwörtlicher gallischer Eleganz vortragen. Der Celloklang wirkt nie überladen, das Vibrato wird stets dezent eingesetzt, und das Zusammenspiel mit dem Pianisten zeugt von absoluter Einigkeit in der musikalischen Aussage.(...)

...De cd opent ijzersterk met de Eerste cellosonate van Jean Huré, een eendelig werk van krap twintig minuten. (...). Ropartz (1864-1955) heeft een groot oeuvre nagelaten dat vandaag de dag grotendeels vergeten is. Dat Spanoghe diens Tweede Cellosonate al haar halve leven met zich meedraagt blijkt zonneklaar uit de superieure interpretatie. De cd wordt aangevuld met twee korte werken van de ‘Franckistes' Ernest Chausson en Vincent D'Indy. De opname werd gerealiseerd met steun van het Brusselse Koninklijk Conservatorium, dat zich gelukkig mag prijzen met twee docenten die zich onvermoeibaar blijven inzetten voor verwaarloosd repertoire. Hulde!

Viviane Spanoghe mogen we gerust de Belgische 'grande dame' van de cello noemen... Ook voor deze uitgave zorgde Spanoghe voor een informatieve en boeiende toelichting. Sinds de pioniersarbeid van Reinbert de Leeuw is de aandacht voor Goebaidoelina exponentieel toegenomen, en Alfred Schnittke heeft het nooit aan belangstelling ontbroken. Maar dat wil nog lang niet zeggen dat deze werken tot het 'grote repertoire' behoren. Dit is een schitterend vervolg op de Schnittke cd uit 2018, en een onverschrokken pleidooi voor muziek die er toe doet.

                                                                                Siebe Riedstra, Opus Klassiek, augustus 2020

...Intens spel dat de uitersten durft op te zoeken en er niet voor schuwt door de grens van het alleen maar schone en welluidende heen te breken. Precies waar deze muziek om vraagt. Hamerende toonherhalingen als wanhopige hartenkreten, ijle tonen, intense stiltes. Verontrustend, én ontroerend als bijvoorbeeld na alle wanhoop en geweld die eenzame melodie inzet in het laatste deel van het Grand duet...

...Viviane Spanoghe et Jan Michiels en livrent une lecture puissante, fouillée dans le détail, excluant le moindre lyrisme (conformément à la partition). Ils savent aussi respirer dans les rarissimes moments de détente et projeter sur les quelques soliloques du violoncelle, empreints de désolation, une étrange lueur, moins agressive.